Lukasz Buszka blog

Tsavo w pigułce, się zawziąłem i przy pomocy magicznych dla mnie programów powstało coś takiego. Jest więc szansa ze filmy od dziś będą pojawiać się częściej
Zapraszam do oglądania.

Share on Facebook

Pobudka nie była jakaś przyjemna, zaspaliśmy po nocy lamparta. I to zaspaliśmy zdrowo wszyscy już spakowani czekali obok busów kiedy żona postanowiła twardo iść na poranną kawę.  Udało mi się jeszcze nakręcić panoramę z balkonu, jeśli kiedyś mi się uda zmontować nagrania to umieszczę to na Vimeo. Ze śniadania wyszły nici trzeba było pakować bagaże. Co mnie zaskoczyło to pani z obsługi która stał przy naszych drzwiach my lataliśmy jak z pieprzem w tę i z powrotem miedzy restauracją a pokojem a ona stała i się uśmiechała. Tajemnica się rozwiązała w chwili kiedy sięgnąłem po bagaże. Ostro zaprotestowała i zabrała torby w kierunku busika. Dopiero po chwili wytłumaczyłem że ja mogę wziąć spokojnie część bagażu.

Adka
Park żegnał nas zupełnie niespotkanym tam zjawiskiem – mgłą. Ponoć niezwykle rzadko się ona zdarza.  Było niesamowicie zimno, mimo ciepłej bluzy i ramion męża – i tak zmarzłam. Nasi współtowarzysze chyba posnęli, my jako jedyni postanowiliśmy podziwiać widoki do samego końca. Kierowcy się chyba nie bardzo to podobało, bo wybierał takie odcinki drogi, że ledwo trzymaliśmy się na nogach.  Jednak pozostaliśmy nieugięci usiedliśmy dopiero, gdy zaczęło kropić i zamknięto dach.



Ja osobiście czułem się jak na planie jakiegoś filmu w tej mgle, zaraz usłyszymy Tarzana albo wyskoczy stwór z Jurasic Park. Stworów nie było pokazały się natomiast żyrafy które wystając ponad granicę drzew też sprawiały wrażenie jeszcze większych niż były w rzeczywistości




Spotkaliśmy też po drodze samotnego staruszka słonia

Przez większość trasy jednak mogliśmy już tylko podziwiać Baobaby, kierowca gnał na złamanie karku chcąc nas jak najszybciej wywieść z terenu parku, bo przypadkiem jeszcze wypatrzymy jakiegoś zwierza i trzeba będzie się zatrzymywać i tracić czas. Tak kierowcę na tym safari mieliśmy kiepskiego, jak trzeba było się spieszyć to on jechał do znudzenia wolno jeszcze ucinając sobie pogawędkę z nadjeżdżającym z przeciwka kolegą, jak można było zwolnić żeby coś zobaczyć jeszcze to ona gnał mało zawieszenia nie urwał. Zresztą podsumowując my jako pasażerowie wyszukaliśmy więcej zwierzaków niż zawodowy kierowca / przewodnik. Trzeba będzie następnym razem lepiej dobierać załogę.









Kiedy zaczęło delikatnie kropić kierowca z pełną satysfakcja zamknął dach i miał nas z głowy, reszta pasażerów i tak spała budząc się na chwile tylko kiedy jakiś zwierzak nieopacznie znalazł się na naszej drodze.
Opuszczaliśmy Tsavo we mgle, bladym świtem, przed nami jako atrakcja dnia miała być jeszcze wioska Masajska. Po drodze zaczepiliśmy jeszcze most ktorego historię opowiedziano w filmie „Duch i Mrok”. To właśnie tu w 1896 dwa lwy zatrzymały budowe torów kolejowych i mostu mordując przez parę miesięcy robotników. Most jak most nic specjlanego, gdyby nie cała ta opowieść nikt by na niego nie zwracał uwagi.

Po drodze do wioski Masajów mijaliśmy Kenię taką której próżno szukać w folderach i katalogach dla turystów. Mijaliśmy Kenię biedna, mijaliśmy Kenię taką jaka jest codziennie.

Share on Facebook

cd opisu Adki

Wieczorem,  czekała nas  atrakcja – lampart. W naszej lodży była tradycja wywieszania porcji mięsa dla tego cudnego drapieżnika. Ponoć przychodził co noc, czasem jednak kazał na siebie długo czekać, nawet do 5 nad ranem. Pomni wczorajszej straty, postanawiamy czekać mimo wszystko. Mięso wywieszane jest koło 19.30,  i od tej godziny – wszystkie dobre miejsca obserwacyjne były już zajęte. Co chwilę słychać był okrzyki „idzie” – w coraz to innym języku.  Jednak – nie szedł   I jeszcze długo miał nie przyjść. Po pół godzinie ludzie zaczęli wykruszać się do swoich pokojów – zwłaszcza, że obsługa gwarantowała pobudkę- jak tylko „leopard” się pojawi.  My zostaliśmy. Tego co słyszeliśmy, widzieliśmy, czuliśmy – nie oddadzą chyba żadne słowa, żadne filmy na nationalu, no.. nijak nie jestem w stanie oddać atmosfery tego miejsca i tej chwili. Nocne rechotanie żab, cykanie Cyklad, bitwa słoni, chłeptanie wody przez hieny, gazele odpoczywające w pobliżu naszego tarasu, i w końcu ryk wyczekiwanego lamparta… Chciałabym to przeżyć jeszcze raz, móc pokazać to najbliższym. Bardzo mi ich wtedy brakowało.

Pojawienie się Hieny w pobliżu młodego słonika skutkowało natychmiastową reakcja dorosłych, słonik lądował z tyłu, ale hieny bardziej niż młodym interesowały się mięsem dla lamparta.






Ten rząd lampek przypominający pas lotniska to skryte w mroku stado impalek




Hieny co jakiś czas powracały do miejsca wywieszonego mięsa, może liczyły że będą w stanie odebrać zdobycz Lamparta?

Tej nocy kot zaszczycił nas swoją obecnością już o północy.  W pobliżu wywieszonego mięsa co jakiś czas pojawiały się Hieny, jakby czuwały i pilnowały czy przypadkiem lampart nie straci mięsa. Wiadomo że Hieny są w stanie odebrać mu zdobycz jeśli ten z nią spadnie na ziemie.Lampart swoje przybycie oznajmił jednym rykiem, ale trudno to opisać, gardłowy, drapieżny przeszywający, aż dreszcze przebiegają po ciele. To co oglądamy w filmach przyrodniczych jest znacznie wyciszone, może teraz podbity był jeszcze ten dźwięk przez kompletną cisze. Na sekundy przed rykiem wszystko ucichło żaby, cykady, impale znieruchomiały. Hieny prysnęły pomiędzy krzakami i na drzewo z mięsem wskoczył lampart. Jak tylko się pojawił, obsługa hotelowa obiegła wszystkie pokoje budząc gości, a my mieliśmy możliwość podziwiania prawie godzinnego spektaklu. Kiedy kot w końcu rozprawił się z przeznaczoną dla niego porcja mięcha, przez moment miałam obawy, cz nie połasi się na całkiem sporą ilość białych kotletów stojących i cykających mu fotki – w końcu dzielił nas tylko dystans.. nie wiem, może z 5 metrów, i nic więcej.  Żadnego strażnika z bronią, żadnej siatki, żadnego płotu pod prądem. Nic. Jednak lampart chyba był już w miarę najedzony, bo olał nas zupełnie, przez chwilę tylko się przyglądając, i poszedł pić.  W blasku fleszy pokazał się sznur maleńkich lampek – oczu spłoszonych im palek. O dziwo nie zwiały d razu wszystkie, tylko dyskretnie, cichcem cichcem – gęsiego – postanowiły się wycofać. Kocur był nimi mocno NIE zainteresowany, dla zabawy chyba – zapolował jeszcze na jakieś małe stworzenie z ogonem, i umknął w mrok.













Chwilę jeszcze posiedzieliśmy, ale w końcu i nas wygnało do pokoju

Share on Facebook

cd
Opuszczamy powoli Tsavo east
Trochę jest nam przykro, ze kierowca postanowił nie otwierać już dachu po opuszczeniu lodży – zwłaszcza, ze po drodze spotykamy naszego pierwszego warana. Ale to jego decyzja.

Chyba chciał, byśmy szybciej mogli rozpocząć polowanie w Tsavo Zachodnim. Niestety. Nie dane nam było, po drodze 2 krotnie psuły się busiki – i zmuszeni byliśmy do postojów. Najpierw wśród stada zeberek paschach się przy drodze ( całkiem szybkiego ruchu) – nawet pozwolono nam wyjść z busa – prześmieszne te zwierzaki.







a potem – przy lokalnym warsztacie. Dżordż – nasz opiekun – powiedział, ze auto kaput – jak lekarz od aut znajdzie lekarstwo w 10 minut – to pojedziemy, jak nie znajdzie – trzeba będzie przygarnąć część pasażerów z zepsutego busa. Trudno. Postanawiamy jako jedni z nielicznych wysiąść z naszego środku transportu. W końcu nie ma Klimy, a na tym upale – siedzenie wewnątrz – grozi ugotowaniem. Kiedy inni widzą, że siedzący w cieniu murzyni nie napadli na nas – tez postanawiają wyjść ze swoich skorup. Jedyna różnicą między nimi a nami jednak polegała na tym, że my przenieśliśmy się w cień – na stronę murzyńską, a oni stali nadal przy busach – w pełnym słońcu. Niesamowicie było obserwować całą tą czarno- białą akcję –  murzyni – obserwowali dziwnych białasów, co to wolą gotować się na tej patelni, biali obserwowali tych dziwnych murzynów – czy przypadkiem zaraz nie wyciągną broni i nie zagrabią im ich dolarów i aparatów. Ktoś co jakiś czas z ukrycia starał się strzelać fotki. Dzieciaki się bawiły – niczym i nikim się nie przejmując, a „lekarz od auta” walił co jakiś czas kamieniem w silnik, co raczej dawało mizerny efekt. W końcu – poddał się. Pasażerowie pechowego busa zostali rozlokowani do innych pojazdów i ruszyliśmy do Tsavo West.


Po drodze mijamy najstarsza lodże w tej części parku oraz przecinamy pas polowego lotniska. Ta część parku mimo że nie przypomina równin Tsavo east i jest bardziej zielone obfituje w mniejszą ilość zwierząt. A może to dlatego że południe się zbliża? Każda rozsądna istota zmyka w cień lub do wody, tylko wariaci siedzą w stalowych puszkach i przemierzają park o tej porze dnia. Fajnie w pewnym momencie możemy się przyjrzeć ponownie szczytom Kilimandżaro, tym razem z ziemi






Ta cześć parku jest zupełnie inna, górzysta i bardziej zielona. Może to z powodu umiejscowienia wodospadów Mzima Springs. To żródła, które dostarczają wodę niemal do całej Kenii. Kiedyś w jeziorkach, które tworzą się wokół wodospadów spotkać można było bardzo wiele hipopotamów. Niestety – jakiś czas temu Kenię nawiedziła ogromna susza, i hipcie wymarły. Zostały tylko 3, z kilkuset. Rząd  bardzo pro ekologiczny – by nie naruszać ekosystemu – zabronił dokarmiania hipopotamów, i te – bez dostępu do trawy – poginęły. Nam udało się zobaczyć tylko oczka, albo uszka jednego z ocalałej trójki. Przy Mzima Springs miał nas czekać spacer po sawannie – z uzbrojonym strażnikiem ( w końcu te dzikie zwierzęta), ale w ostateczności – jako, że przyjechaliśmy spóźnieni – został nam się spacer z nieuzbrojonym Dżordżem  Zresztą – broń była mu niepotrzebna chyba – najgroźniejszy był hipcio z krokodylem  – ale oba były tak daleko, że dali byśmy jakoś radę. Krokodyl zresztą wyglądał trochę jak te łabędzie w Licheniu – jak ze styropianu – rzucony gdzieś na drugi brzeg – tak pro forma, by był :). Dżordż pokazał nam kilka ciekawych gatunków roślin, między innymi drzewa gorączkowe i kiełbasiane, dał pokarmić ryby w jeziorku i tak w zasadzie – to było wszystko, co zobaczyliśmy na tej „sawannie”.












Potem w busy, i znów w drogę, na polowanie, a raczej – na obiad do lodży. O dziwo – zielone Tsavo West nie obfitowało jakoś szczególnie w zwierzaki. Więc po drodze fotografowaliśmy baobaby, trochę ptaków, słoni i widoki.
Lodża, w której nas zakwaterowali była niesamowita. Zaraz za naszymi oknami rozpościerała się sawanna, po której spacerowały zwierzęta. Na dobrą sprawę – przyroda wchodziła nam do pokojów. Tylko kilka metrów, i niska stalowa barierka – jak balkonowa – oddzielała nas od tych wszystkich stworzeń. I mimo gorąca – niewielu chciało korzystać z basenów, czy drzemek – większość chłonęła to, co nas otaczało. Znów do obiadu towarzyszyły nam słone i małpy, a nawet bawoły – z tą różnicą, ze tym razem – mogliśmy ich niemal dotknąć. A one niczego nie robiły sobie z naszej obecności.












Naszą wielką miłość zdobyły „bezo gony” – oficjalnie zwane przez Dżordża „góralkami skalistymi” (jak nazywały się w rzeczywistości nie mam pojęcia ) przesłodkie stwory – coś jak chomiki, ale bez ogonów i wielkości sporego królika . Łukasz chciał się nawet z nimi bliżej zaprzyjaźnić i pogłaskać, jednak przypomniałam mu, że to nie są domowe stworzonka, a dzikie zwierzęta, i może niech lepiej ręce trzyma od nich z daleka, jeśli chce je mieć całe.



Poniżej jeszcze dwie panoramy, jedna bezpośrednio z naszego balkonu a druga rozciąga się na ścisły rezerwat nosorożca.
Trzeba przyznać że widok z pokoju jest wspaniały świadomość że jedynie mała barierka balkonu oddziela cię o dzikiej sawanny w Afryce może uderzać do głowy.


Po południu zaplanowana była wyprawa do sanktuarium dla nosorożców. W całej Kenii zostało ich już bardzo niewiele i są pod ścisłą ochroną. Jednak, mimo usilnych starań naszych ( kierowcy nieco mniej, chyba się zgubił), jedynymi nosorożcami jakie dane bnam było zobaczyć okazały się być te wycięte z blachy, przyczepione do bramy parku. Szkoda Tego się obawiałam. Zresztą całe to popołudniowe polowanie należało zaliczyć do nieudanych raczej. Honor zwierząt uratował kameleon, którego o mało nie rozjechaliśmy. O dziwo – nie zmienił barwy na piaskową, tylko na rdzawej drodze pozostał niesamowicie zielony.




Widok na nasza lodże, drugie okna na parterze po lewej stronie to nasz pokoik. Wracamy po nieudanym poszukiwaniu nosorożca na kolacje i wydarzenie wieczoru, czyli czekanie na lamparta. Nie przypuszczałem że najbliższe godziny chyba będą najwspanialsze podczas tej wyprawy, te emocje, adrenalina, mieszanka odgłosów możliwość nocnej obserwacji zwierząt jest nie do zapomnienia. Ale o tym w osobnym wpisie.

Share on Facebook

W zasadzie to nawet fajny pomysł by Adka pisała relacje a ja będę je okraszał fotami. Aż tyle czasu to ja po urlopie nie mam by robić jedno i drugie, a tak mamy wspólną wyprawę i wpólną relację i wszyscy są happy.

Adki opowieść część druga

Bladym świtem pobudka – brak telefonu, więc obsługa chodzi i budzi waleniem w drzwi – choć ja i tak z nerwów, że zaśpię – dawno wstałam. Szybki prysznic, kawa – pyszna, z brązowym cukrem i mleczkiem.. wypijam dwie, mimo świadomości, że w razie wiadomej potrzeby – nie będzie jak jej zaspokoić. W parkach jest absolutny zakaz wysiadania z pojazdu. Tam to my, jesteśmy zwierzyną w klatkach. Auta nie można otworzyć od wewnątrz zresztą. Przez chwilę zastawiamy się, co by było, gdyby jakaś głodna lwica postanowiła jednak zakąsi coś z tej białej konserwy, ale po chwili dochodzimy do wniosku, ze lwy jednak są za leniwe, by bawić się we wdrapywanie na auta i przeciskanie przez dach. Kiedy tylko wyjeżdżamy za bramę lodży, widzę ślady wielkich kocich łap! I to jest chyba ta rzecz, która zrobiła na mnie największe wrażenie. To był ewidentny dowód, że lwy jednak są koło nas, całkiem, całkiem blisko. Poranna pobudka i niedospanie zostaje całkowicie wynagrodzone – znów widzimy lwy – całkiem zresztą sporą gromadkę – choć z przykrością stwierdzam, że niestety znów z daleka :(. Przyglądamy im się dłuższą chwilę, w końcu dwie samice postanawiają zrobić nam prezent i przedefilować kilka kroków. Leniwych kroków jak na lwy przystało. Samce niestety nie miały zamiaru wychylać się ze swojej krzakowej kryjówki.





Nic to , jedziemy dalej. Po kilku minutach zaraz przy drodze spotykamy stado żyraf – stare i młode, wszystkie są niesamowicie sympatyczne i wcinają jakieś zielone listki z tego co zostało na drzewach. W pewnym momencie postanowiły jednak się przenieść i uroczyście przedefilowały przed naszym busem. Cudo!





Potem jeszcze kilka im palek, znów słonie i zebry, małpy.









I wracamy na śniadanie, by potem przenieść się do drugiej części parku – do Tsavo West.
Przy śniadaniu jesteśmy świadkami jak kolejne stada słoni, bawołów, impali wędrują do wodopoju. Trzeba przyznać widok zaskakujący i urzekający, ten bezkres sawanny po horyzont i widoczne już z daleka zwierzęta. National Geographic na żywo i w kolorze.







Przed poludniem źegnamy się z tą częścia parku, wsiadamy w busiki, czeka nas dalsza przygoda.

Share on Facebook